Stug doorlopen
Een haastig loopje, een chagrijnige blik en niet aankijken. Vooral niet aankijken. Mijn manier om opdringerige straatverkopers te ontwijken. Helaas ontsnap ik negen van de tien keer niet zonder “Mevrouw, mag ik u iets vragen?” Nee schudden en stug doorlopen, is dan mijn tactiek. En nog steeds: niet aankijken. Dat is trouwens een stuk lastiger als de gehaaide verkoper meteen een compliment aan de vraag verbindt: “Mevrouw met die mooie rode laarzen, mag ik u iets vragen?”
Als een straatverkoper me een of ander abonnement wil aansmeren vind ik mijn ontwijkgedrag volstrekt gerechtvaardigd. Maar het voelt anders als een goedlachse student leden staat te werven voor een goed doel. Hij zet zich in voor zieke kindertjes of zielige dieren en ik kijk met een norse blik weg. En op dat schuldgevoel speelt de straatwerver feilloos in. Op zoek naar de impulsdonateur.
Daarom geef ik niet op straat. Er zijn zoveel zinvolle initiatieven dus ik wil een weloverwogen keuze maken. En dat kan niet op weg naar de supermarkt. Bovendien vind ik het een vervelende opdringerige manier van leden werven die ik niet wil stimuleren.
En ook nog een peperdure. Straatwervers zijn, in tegenstelling tot collectanten, meestal geen vrijwilligers. Het kost goede doelen gemiddeld zo’n tachtig euro om een straatdonateur te werven. Als je 60 euro per jaar doneert – en dat is wat de Nederlandse donateur gemiddeld per jaar geeft – ben je dus bijna 1,5 jaar bezig om de straatverkoper af te betalen.
Maar wat dan wel? Telemarketeers zijn al even irritant en op stapels post zit ik ook niet te wachten. Als donateur van de Dierenbescherming krijg ik, om een extra gift los te peuteren, vaak brieven met nare verhalen over mishandelde hondjes of verwaarloosde paarden. Maar ik doneer juist omdat ik slecht tegen dierenleed kan. En dus onderschept mijn lief deze brieven, voorzien van tranentrekkende foto’s, en gaan ze linea recta bij het oud papier.
De brief die ik onlangs kreeg van de Dierenbescherming, lag ook alweer bijna ongeopend in de prullenbak. Gelukkig zag ik net op tijd dat het een overeenkomst voor periodiek schenken was. Wanneer ik minimaal vijf jaar achter elkaar hetzelfde bedrag doneer, is de gift volledig aftrekbaar van de belasting. Ik heb het meteen gedaan. Niet alleen vanwege het belastingvoordeel maar ook omdat een goed doel het meest heeft aan donateurs die structureel geven.
En zo loop ik weer met een vrolijke glimlach in één rechte lijn naar de supermarkt. “Nee, ik word geen donateur maar bedankt voor het compliment over mijn laarzen.”
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →