Samen spelen, samen delen
‘Is van mij!’ Mijn 2-jarige dochtertje huilt dikke tranen. Een ander kindje speelt met haar babypop, en dat vindt ze helemaal niet oké. ‘Samen spelen, samen delen’, probeer ik in peutertaal, maar ze blijft boos. Ik verbaas me er soms over hoe territoriaal ze zich gedraagt als het om haar speelgoed gaat. Delen is blijkbaar niet onze tweede natuur, maar iets wat we met vallen en opstaan moeten leren.
Ik moet denken aan de deeleconomie, waarover het de laatste tijd nogal stil is. In 2013 en 2014 schreef ik er zelf ook nog allerlei enthousiaste columns over. Hoezee voor Airbnb, SnappCar en Thuisafgehaald waardoor we onze woning, bolide of kookkunsten gemakkelijk kunnen delen met anderen. Toegang tot een product of dienst zou belangrijker worden dan het bezit ervan. Een prachtige gedachte.
Maar het idealisme is er een paar jaar later wel vanaf. Neem Airbnb: steeds meer advertenties op de verhuursite zijn van huisjesmelkers die hun pandjes aan toeristen verhuren. Dat heeft niets met delen te maken. Omdat toeristen per nacht afrekenen, levert hun appartement gewoon meer op. Huurhuizen voor ‘normale’ huurders worden daardoor in sommige steden nog schaarser en duurder.
Een probleem van de deeleconomie is dat wij mensen helemaal niet zo graag delen. Zo kom ik net terug uit Malaga, waar ik een paar weken met man en kind in een Airbnb-appartementje zat. We hadden ook ons eigen huis in Rotterdam open kunnen stellen voor toeristen. Maar ik had allerlei smoesjes om dat niet te doen: onze gezinswoning zou niet geschikt zijn voor vakantiegangers, te ver van het centrum en wie wil er nou in januari naar het winderige Rotterdam? De waarheid is dat ik het geen prettig idee vind dat er vreemden met hun tengels aan mijn spullen zitten en in mijn bed slapen. Is van mij!
En delen doen we nog minder snel uit altruïsme. Uit een recente enquête blijkt dat een derde van de Nederlanders geen bezwaar heeft tegen het delen buiten de eigen kennissenkring. In 2013 was dat nog één op de tien. Maar we willen er wel steeds vaker geld voor zien. Vond in 2013 drie kwart van de Nederlanders dat delen per definitie zonder financiële vergoeding is, nu is dat 59 procent. Volgens mij is het dan geen delen, maar verhuren.
Misschien moet de deeleconomie zijn pijlen maar richten op de jongeren. Van de 35-minners zegt 29 procent te delen met en lenen van vreemden, tegenover 20 procent van de Nederlanders boven 35 jaar. Goed om te weten dat nieuwe generaties minder materialistisch zijn. Tenminste, als ze geleerd hebben hun babypop te delen.
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →