Mortuariumtoeslag
“We hebben geen flauw idee hoeveel er straks voor u overblijft als u eindelijk met pensioen gaat. Met een heleboel dure woorden en ingewikkelde termen dekken wij ons met deze brief in tegen teleurstellingen over het schamele pensioentje dat u straks krijgt. Zodat we tegen die tijd kunnen zeggen: we hadden u gewaarschuwd! Ook al was het in volstrekt onbegrijpelijke taal.”
Zo is zowat elke brief die ik van mijn pensioenfonds krijg samen te vatten. Dat pensioen is opgebouwd aan het begin van mijn loopbaan toen ik kortstondig in dienst was bij een regionaal dagblad en is echt ieniemienie. De bak post die ik er over binnen krijg is dat allerminst. Dit keer gaat het over de moratoriumtoeslag, wat dat ook moge zijn. Lees en huiver: “Het moratorium is ingesteld omdat de backservice verhoging gedurende de hierboven genoemde periode niet kon worden doorgevoerd”. Dus. Eerst denk ik nog dat er mortuariumtoeslag staat. Maar dat is niet het geval: je moet steeds ouder zijn om pensioen te ontvangen, maar gelukkig nog net niet dood.
Wat een moratoriumtoeslag wél is, ga ik hier niet uitleggen. Het boeit namelijk niet. Het enige dat echt interessant is aan pensioen, is wat er onder de streep overblijft als je stopt met werken. Maar dat weet een pensioenfonds helemaal niet. Daarvoor zijn er teveel onzekere factoren: tegenvallende beleggingsresultaten, nieuwe belastingregels, het economisch tij en de alsmaar oplopende levensverwachting. De overheid dwingt pensioenfondsen en werkgevers om steeds meer te communiceren over pensioen. De vraag dringt zich op of we daar eigenlijk wel op zitten te wachten.
Critici stellen dat je om auto te kunnen rijden ook niet precies hoeft te weten wat er onder de motorkap gebeurt. Met pensioen is dat niet anders.Ik wil het nog scherper stellen. Als werknemer zit je helemaal niet achter het stuur. Over je pensioen heb je namelijk zo goed als niets te zeggen: niet hoeveel premie je betaalt, hoe je geld wordt belegd en wanneer het wordt uitgekeerd. Je zit dus eerder op de achterbank van een auto met tape over je mond terwijl de chauffeur naar een onbekende bestemming rijdt. Wat er onder de motorkap gebeurt, is dan echt je allerlaatste zorg.
Dus, best pensioenfonds, als die tape toch niet van mijn mond gaat, dan hebt ik liever ook een blinddoek op. Anders maak ik me alleen maar zorgen dat mijn hele pensioen in het mortuarium belandt.
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →