It wasn’t me
Terwijl ik rood aangelopen probeer de baby binnen te houden, scheurt mijn lief over de Coolsingel, het winkelpubliek nog net ontwijkend. Nu ik op het punt sta een kind te krijgen, heb ik weleens angstdromen over de rit naar het ziekenhuis: wij willen zo snel mogelijk de stad door maar worden aangehouden door een agent die alle tijd neemt om een bon uit te schrijven.
Onlangs maakte een vriendin bezwaar tegen een forse boete voor parkeren op een gehandicaptenplek. Het was geen kwade opzet: ze was in gedachten verzonken en had zowel het bordje als het kruis op de straat niet opgemerkt. Niet onverwacht werd haar bezwaar verworpen. Het voorval zette me aan het denken: wanneer is een bezwaar tegen een verkeersboete eigenlijk wél kansrijk?
Het blijkt dat er maar weinig persoonlijke omstandigheden zijn waarbij er een streep door je bekeuring gaat. Bezwaren in de trant van ‘ik had het bord niet gezien’ of ‘ik had haast’ maken geen schijn van kans. Maar waarom zijn weeën eigenlijk geen geldig excuus om het gaspedaal flink in te trappen? Een woordvoerder van het OM legt het me uit: ‘Je mag nooit capriolen uithalen in het verkeer. Als je om medische redenen snel naar het ziekenhuis moet, dan is een ambulance met getraind personeel de enige juiste manier.’
Bezwaar maken heeft vooral zin als je zeker weet dat jij niet degene bent die de overtreding heeft gemaakt. Als je kunt aantonen dat een ander met 90 kilometer door de bebouwde kom scheurde, bumper kleefde, dubbel parkeerde of al sturend aan het friet eten en bellen was, dan sta je wel sterk. Een simpel ‘it wasn’t me’ is niet afdoende. Een goed onderbouwd bezwaar is vereist, het liefst met bewijsmateriaal. Denk aan een kopie van de aangifte als je auto of kenteken is gestolen. Ook een foto van de geflitste auto, die je kunt opvragen bij de politie, kan helpen. Wellicht had de snelheidsduivel een vieze nummerplaat, waardoor de I op een L lijkt en ze bij jou uitkomen. Als op de foto een zwarte golf staat, terwijl jij een rode mini rijdt, dan is dat uitstekend bewijsmateriaal.
Maar goed, daar heb ik natuurlijk weinig aan als mijn man in zijn zenuwen het gaspedaal iets te hard indrukt. Nou ja, dan nemen we die boete maar voor lief. Kinderen zijn duur, zelfs als ze nog geboren moeten worden.
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →