Bekoelde liefde 2
Lieve Irene,
Eerlijk gezegd ben ik een beetje geschrokken van je brief. Ik voel ook wel aan dat het de laatste tijd wat stroef loopt tussen ons. Maar de liefde is van mijn kant zeker niet bekoeld. Ik wil juist onze relatie bestendigen. Jouw eigengereidheid zit daarbij echter nogal in de weg.
Je moet weten dat ik je ondernemingslust – en die van veel van je collega’s – bewonder. Het probleem is dat de samenleving nog niet toe is aan onze vrije relatie. Onze verzorgingsstaat is op geen enkele manier ingericht op mensen die geen vaste baan hebben. Ik weet het, in Den Haag promoten we al jaren flexibele arbeid. Maar even onder ons, daar zijn we hier helemaal niet klaar voor.
We hadden ook niet verwacht dat het zo’n storm zou lopen. Met 1 miljoen zzp’ers is het fiscale voordeel dat jij en je collega’s krijgen wel een heel forse kostenpost geworden. Je mag wel zeggen dat zzp’ers aan hun eigen succes ten onder gaan.
Ik hoop dat je niet boos wordt als ik zeg dat ik je brief aan mijn politieke vrienden in Den Haag heb laten lezen. Maar ook zij weten niet wat ze met jou aan moeten. De tweedeling tussen werknemers en werkgevers is voor ons duidelijk en werkbaar. Met deze twee groepen polderen we onze weg naar allerlei beslissingen. Maar hoe past de zzp’er in dit plaatje?
We weten niet wat jullie willen en hebben geen grip op jullie. Er is niet eens een echt een goede naam voor jullie. Ik ben het met je eens dat ‘zelfstandige zonder personeel’ nogal negatief klinkt. Ik zou je een lief koosnaampje willen geven, maar ik weet niet wat. Zelfstandige zonder poen, zelfstandige zonder pensioen… Allemaal geen fijne termen.
De nadelen van al die flexibiliteit die jij zo graag wil, blijven maar door mijn hoofd spoken. Dat werkgevers hun te dure personeel ontslaan en ze vervolgens als goedkope freelancer in dienst nemen. En dat 1 op de 6 zelfstandigen onder de armoedegrens leeft. Om maar niet te spreken van al die zzp’ers die geen cent pensioen opbouwen. Ik lig er ’s nachts wakker van.
Een vrije relatie klinkt aantrekkelijk maar bij nader inzien voel ik me er toch niet zo prettig bij. Ik blijk toch meer een man van de vastigheid. Dus, lieve Irene, wil ik je vragen: wil je me niet een beetje tegemoet komen? Waarom word je niet wat meer werknemer? Dan pas je weer fijn in onze Haagse hokjes. En leven we nog lang en gelukkig.
Liefs uit Den Haag, Jeroen
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →