Vechtscheiding
‘Als ik wil weten hoe mijn huwelijk ervoor staat, moet ik gewoon de krant openslaan’, grapt mijn lief weleens. Hij heeft gelijk dat ik vaak verhalen schrijf naar aanleiding van privékwesties. Toen ik zwanger was, schreef ik pagina’s vol over de zwangerschapsuitkering voor zelfstandigen en besparen op je baby. En toen we op zoek waren naar een nieuw huis, raakte ik niet uitgetikt over de woningmarkt. Dus misschien schrikt mijn man nu van de kop boven deze column.
Maar de keuze voor dit onderwerp heeft niets te maken met mijn eigen huwelijk. De term blijft maar door mijn hoofd spoken door de Brexit. Nu de Britten hebben uitgesproken met Europa te willen breken, lees ik overal dat de EU aanstuurt op een keiharde vechtscheiding. Alle elementen voor een lelijke breuk zijn aanwezig. De financiële belangen zijn torenhoog. En het is ook al duidelijk wie het kind van de rekening wordt: de vluchtelingen. Nu alle aandacht wordt opgeslokt door de Brexit, lijkt de kans nog kleiner dat er een humane oplossing komt voor de vluchtelingencrisis.
Een vechtscheiding is bovendien erg trendy. Het aantal bad break-ups is explosief gestegen. Vorig jaar liep een op de vijf scheidingen in Nederland uit op een ordinaire ruzie. In 2013 was dat nog een op de tien. Tenminste, dat becijferde TNS Nipo na onderzoek onder duizend advocaten en mediators.
Het belangrijkste strijdpunt blijkt rapapapa… geld. Er wordt vooral veel geruzied over alimentatie en de verdeling van schulden en vermogen. Al dat gesteggel over geld lijkt haaks te staan op de toegenomen financiële onafhankelijkheid van vrouwen. ‘Je zou verwachten dat geld een minder heet hangijzer is naarmate vrouwen beter voor zichzelf kunnen zorgen. Vreemd dat dat niet zo werkt.’ Wellicht is het probleem dat de rekenmethode voor partneralimentatie nog niet is aangepast op deze nieuwe situatie. En komt de boosheid van kerels die geen zin hebben om alimentatie te betalen volgens een rekenmethode die nog stamt uit het stenen tijdperk.
Dat herinnert me aan een wetsvoorstel van VVD, PvdA en D66 van afgelopen zomer. Nu moeten mannen hun ex vaak maximaal twaalf jaar lang onderhouden. In het voorstel wordt dit maximum verlaagd naar vijf jaar. Ik bel Tweede Kamerlid Jeroen Recourt, een van de initiatiefnemers, op om te vragen hoe het ervoor staat. Hij vertelt dat het plan nog door beide Kamers moet. „Dat kan nog wel even duren. Ik zou mensen in een echtscheiding dus aanraden naar een goede mediator te gaan en hier niet op te wachten”, aldus Recourt.
Ik blijf hopen dat financiële onafhankelijkheid van vrouwen op lange termijn leidt tot minder vechtscheidingen. En anders kan ik in ieder geval mijn eigen boontjes doppen, mocht er ooit een tijd komen dat mijn man alleen nog in de krant wil lezen wat er in mijn hoofd omgaat.
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →