Onbereikbaar
Ik ga in 2017 geld verdienen door moeilijk bereikbaar te zijn. Vorig jaar was ik nog zo’n brave borst die op bijna ieder mailtje reageerde. Scheldkanonnades, dubieuze romantische aanzoeken en ‘leuke tips’ van pr-meisjes daargelaten. Maar al dat gemail kost bakken met tijd. Tijd die ook kan gebruiken om mijn vak uit te oefenen en daarmee geld te verdienen. Ik weiger mijn mailbox nog langer te zien als een verzamelbak vol verplichtingen. Je mag me altijd mailen, maar ik zie wel of ik antwoord.
Op de website van de Amerikaanse professor en bestsellerauteur Cal Newport staat deze boodschap: ‘Wie een aanbod, mogelijkheid of introductie heeft waardoor mijn leven interessanter wordt, kan mij mailen op … Ik antwoord alleen op voorstellen die bij mijn schema en belangstelling passen.’ Het klinkt wellicht arrogant, maar ik vind het een slimme zet. Door de waarschuwing neemt Newport bij zichzelf de druk weg om te antwoorden. En de verzender denkt beter na voordat hij een mail stuurt.
Ook als je geen beroemde schrijver bent, is het goed om af en toe onbereikbaar te zijn. Natuurlijk, jij hebt een baas, collega’s en klanten die direct antwoord willen. Maar wat als ze het niet krijgen? Een fotograaf vroeg mij laatst om het mailadres van een vrouw die ik had geïnterviewd. Ik had hem alleen haar telefoonnummer gemaild. Gedienstig belde ik de geïnterviewde en antwoordde daarna de fotograaf. Wat was er gebeurd als ik niet had gereageerd op zijn verzoek? Inderdaad, dan had hij haar zelf gebeld. En had ik ononderbroken kunnen doorwerken aan mijn column.
Door de waarschuwing van Newport kwam ik op het idee om iedereen die mij mailt automatisch het volgende bericht te versturen: ‘Hartelijk dank voor je mail. Als ik hem interessant vind, krijg je antwoord.’ Oké, de tekst mag subtieler, maar ik weet uit ervaring dat autoresponders goed werken.
Tot voor kort had ik een wekelijkse vragenrubriek in een andere krant. Lezers konden mij persoonlijke financiële vragen stellen via een speciaal mailadres. Vaak kreeg ik tientallen verzoeken, terwijl de krant maar ruimte bood voor drie vragen. En dus kreeg iedereen automatisch een bedankje en een melding dat niet iedere vraag beantwoord zou worden. Ik heb daar nauwelijks negatieve reacties op gehad. Sterker nog, sommige lezers stuurden me een bedankje voor de uitleg.
Autoresponder of niet, ik moet bovenal kritischer worden op de mails die ik beantwoord. Ik kan ook – proberen te – breken met de sociale conventie dat je moet reageren op iedere mail die je ontvangt.
Nog even voor de zekerheid: ik antwoord wel direct op mails van uitgeverijen die mijn columns willen bundelen, een uitnodiging voor De Slimste Mens of een verzoek om tafeldame te worden bij de DWDD. Onbereikbaar? Wie weet wat 2017 me brengt, nu ik extra tijd in mijn werk kan steken.
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →