Gevulde koelkast
Ik kap met mijn bijbaantje als pakketbezorger. Sinds ik weet dat pakketbezorgers zzp’ers zijn, neem ik voor de hele buurt pakjes aan wanneer iemand niet thuis is. Ik heb me ooit laten vertellen dat die arme schatten per pakketje betaald krijgen. Dus als ze voor een gesloten deur staan, hebben ze dubbel werk voor hetzelfde hongerloontje. Ben ik een dag thuis geweest, dan doe ik daarom ’s avonds nog een rondje langs de buren met alle niet-bezorgde pakketjes. Dat doe je voor je collega-zzp’ers, toch?
Maar binnenkort stop ik daarmee. Als onze buren niet thuis zijn, dan moet de bezorger maar gewoon terugkomen. In de tijd van de baas. Want PostNL heeft aangekondigd nieuwe pakketbezorgers alleen nog maar in dienst te nemen met een vast contract. Geen nieuwe zzp’ers meer dus. Of in het geval van PostNL: geen nieuwe schijnzelfstandigen met wurgcontracten die totaal afhankelijk zijn van één opdrachtgever. En wie nu al voor PostNL werkt, mag ook in loondienst komen.
Goed nieuws!, dacht ik direct. Al werkte de uitleg van topvrouw Herna Verhagen op mijn zenuwen. PostNL is gewoon gezwicht voor de druk van de politiek en vakbonden en de negatieve verhalen in de media. Maar ze presenteerde de nieuwe koers als kwaliteitsimpuls. „Je krijgt een andere vorm van dienstverlening. We plaatsen een koelkast en nemen de oude weer mee. Een consument wil dat één keer per week zijn koelkast gevuld gaat worden. Dan heb je een bepaalde stabiliteit nodig, een groep mensen die hoge kwaliteit levert. Een vertrouwd gezicht dat jou vriendelijk te woord staat.”
Volgens mij is het gezicht van een zelfstandige niet norser dan dat van een werknemer. En kunnen zzp’ers ook koelkasten vullen en een hoge kwaliteit leveren. Zelfs stabiliteit is met een zelfstandige goed mogelijk. Voor sommige opdrachtgevers werk ik al tien jaar, langer dan ik ooit in loondienst ben geweest. Maar goed, het belangrijkste is dat er een einde komt aan het uitknijpen van pakketbezorgers. Dus kudo’s voor Verhagen.
Totdat ik las dat negen van de tien pakketbezorgers helemaal geen vaste baan wil. Ze hebben uitgerekend dat ze in loondienst een nóg lager netto-inkomen overhouden. Tja, werknemers kun je natuurlijk ook uitbuiten. Ik kan maar één conclusie trekken: ‘Het bestrijden van flexibele arbeid is geen oplossing voor het misbruik van arbeidskrachten.’ Dus stop daar dan ook alsjeblieft meteen mee, lieve vakbonden en politiek. Ik kijk nu smekend doch vriendelijk, al is dat laatste heel moeilijk voor mij. Want jullie pijlen raken veel vaker de flexibele arbeiders dan het bedrijf dat ze uitzuigt.
Ik moet bedenken hoe ik straks mijn avonden inricht als ik geen pakjes meer rondbreng. Misschien wat vaker naar supermarkt voor een goedgevulde koelkast. En dan maar hopen dat het me lukt om de boodschappen erin te leggen.
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →