De eenpitter bikkelt door
Ik ben een beetje allergisch voor zzp’ers die almaar klagen over hun schamele inkomen. Je bent eigen baas: wees creatief, ga de boer op en doe er iets aan. Laatst sprak ik op een netwerkborrel weer een eenpitter die zeurde dat ze minder verdiende dan de bijstand. Het leek me wat overdreven. Maar sinds kort besef ik dat er veel zzp’ers onder bijstandsniveau werken.
Het reportageprogramma ‘Dit is de dag’, dat zaterdag werd uitgezonden, vroeg mij om het verschil tussen bijstand en werken uit te rekenen voor alleenstaande vader Mike. De treurige uitkomst was dat een baan voor hem nauwelijks loont. Mike krijgt inclusief alle toeslagen maandelijks meer dan 1800 euro op zijn rekening gestort nu hij in de bijstand zit. Nog buiten de gemeentelijke voordeeltjes die hij als bijstandstrekker heeft.
Mike moet minimaal drie dagen per week werken om dat bedrag bij elkaar te krijgen en met een fulltime baan verdient hij slechts een paar honderd euro extra. Want veel toeslagen worden dan lager of vallen helemaal weg. Geen stimulans om van de bank af te komen dus.
Ik vroeg een aantal van mijn zzp-vrienden en collega’s of ze iedere maand 1800 euro verdienen. Netto. Dus na aftrek van belastingen. Minus de kosten voor een werkplek en een computer. En na aftrek van de dure verzekeringen die je als zelfstandige zelf moet bekostigen. 1800 euro handje contantje. Het antwoord was vaak nee. Zeker niet iedere maand. Dan kan je beter de bijstand ingaan, zei ik met een knipoog.
Natuurlijk is dat te kort door de bocht. Want de meeste van mijn collega-zzp’ers zijn geen alleenstaande ouder. En ze hebben spaargeld of een eigen huis dat ze eerst moeten opeten voor ze bijstand kunnen aanvragen. Maar nog belangrijker: ze willen hun hand niet ophouden.
In de politiek leven veel zorgen over de verborgen armoede onder zzp’ers. Ik begrijp die zorg. Een deel van de eenpitters is kwetsbaar door hun lage inkomen waardoor ze nauwelijks pensioen opbouwen en slecht verzekerd zijn. Maar ik zie ook iets positiefs in die doorbikkelende zzp’er. Hij kan misschien moeilijk zijn eigen broek ophouden. Maar hij doet het wel.
Als een collega-eenpitter voortaan tegen mij moppert dat ze zo weinig verdient, raak ik dus niet meer geïrriteerd. Maar ben ik trots dat ze ondanks haar karige inkomen gewoon doorploetert. En zich naar de zoveelste netwerkborrel sleept. Al was het maar om even lekker te klagen.
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →