Goedkope rotzooi 2
– En hoe staat-ie me?
– Hmm, kom eens wat verder uit het pashokje. Hij zit wat wijd bij je taille. Misschien een maatje kleiner proberen?
– Ja, maar bij mijn buik zit-ie al best wel strak. Als ik een kleinere maat pak, zie je vast al mijn vetrollen. Ik vind hem prima zo. Leuke kleur, hè, dat zachtgroen. Wat vind je van het stofje?
– Leuk! Lekker zacht. Maar is dat niet angora? Dat moet je echt niet kopen, hoor. Dat is wol van konijnen. In China trekken ze de haren van die beesten er gewoon met de hand uit, zonder ze te verdoven. Daar staan filmpjes van op internet, echt verschrikkelijk. Laatst was er weer een fokkerij uit Frankrijk in het nieuws. Daar hadden ze ook stiekem opgenomen. Die beesten werden daar al bijna net zo slecht behandeld.
– Maar in Nederland wordt angora toch helemaal niet meer verkocht?
– Jawel. Alleen een paar winkels zoals WE en H&M zijn er na die filmpjes uit China mee gestopt. Maar op andere plekken kun je het gewoon nog kopen. Ik check bij dit soort truitjes altijd even of er angora in zit.
– Even zien, waar zit het label? Hier: 60 procent polyamide en 40 procent acryl. Dat klinkt niet alsof er een konijn voor mishandeld is. Voor 19,95 koop je volgens mij ook geen trui van angorawol.
– Is-ie zo goedkoop? Dan zal hij wel binnen een paar keer wassen kapot zijn. Niet echt goed voor het milieu. Ik heb weleens gehoord dat die goedkope kledingwinkels hun kleren zo maken dat ze na een paar keer wassen stukgaan. Want dan kom je weer terug om iets nieuws te kopen. Ik koop voor mezelf alleen nog maar merkkleding. Die blijft veel langer goed.
– Oké, het is duidelijk: dit truitje is één grote bron van ellende. Ik trek het wel uit. Waar wil jij zo naartoe?
– Naar de Zara. Sofie heeft nog een winterjasje nodig en daar hebben ze zo’n leuke kinderkleding. En zij is er toch na één jaar uitgegroeid.
– ‘Ja, hallo mevrouw de wereldverbeteraar. Niets gehoord over die BBC-documentaire waarin kleding van Zara en Mango door Syrische kinderen in elkaar wordt gezet?’ Er kwam een jongetje in beeld dat twaalf uur per dag werkte, zes dagen in de week. Ik dacht dat jij daar wel gevoelig voor zou zijn.
– Nee, dat jongetje werkte voor Marks & Spencer. Ik heb het ook gezien, hij was de hele dag kleding aan het strijken. Echt heel zielig. Maar de vluchtelingen die voor Zara en Mango werkten, waren volwassen. Zij bleekten, geloof ik, spijkerbroeken. Nou, die koop ik daar sowieso nooit. Ik heb ze weleens gepast, maar die zitten echt voor geen meter.
– En omdat er in die documentaire geen kinderen voor Zara werkten, weet jij zeker dat het goed zit.
– Nee, dat weet ik niet. Ik ben niet helderziend. Maar ik kan ook weer niet overal rekening mee houden. Kom, we gaan. Ik heb honger. Zullen we eerst nog even langs de Mac lopen?
About the Author
Irene van den Berg is onafhankelijk (onderzoeks)journalist en schrijft over sociale en ecologische kwesties, zoals armoede, klimaatverandering en de keerzijde van de consumptiemaatschappij. Haar publicaties verschijnen onder meer in OneWorld, NRC en Vrij Nederland.
Related Posts
Tjerk Veenstra is mijn held →
Goedkoop heeft altijd zijn prijs →
Ah wat schattig, een mini-enquête →